Hoofdstuk 1“Hè, jakkes” Victor laat zich op de bank vallen. “Waarom gooide ik verrot voedsel in de rechtbank?” Hij kijkt opzij naar Victoria; Met de telefoon nog in haar hand, hijgt ze luid. Victor kijkt naar zijn tenen. Hij maakt zich zo klein mogelijk en houdt zijn adem in. “Misschien verdwijnt het vanzelf”, denkt hij. Victoria zegt met luide stem: “ik kan me daar niet meer laten zien.” Ze zijn nu nóg aan het opruimen. Het zit echt overal, van het plafond tot de ramen.”Victor sluit weer zijn ogen. De dag van gisteren trekt aan hem voorbij. Hij ziet alles voor zich, alsof het weer echt gebeurt. Stiekem lacht hij even. In gedachten loopt Victor weer op straat. Het is een mooie dag. Victor geniet van zijn werk buiten. Beter dan zijn vrouw Victoria. Victoria is advocaat. Zij werkt elke dag op kantoor of in de rechtbank.
|
Hoofdstuk 2In gedachten verzonken pakt Victor een vuilniszak op.
Ineens hoort hij een luide stem die zegt: “14 % van de boodschappen gaat in de vuilnisbak”. Victor kijkt om zich heen. Wie zegt dat? Hij ziet het licht van een televisie. Het was op het journaal. Maar, wat zeiden ze daar? 14 % wordt weggegooid? Hij schudt met zijn hoofd en begint te rekenen. Dat is van alle boodschappen......euh…dat is ...euh…hoe zat dat ook alweer met een ? Victor houdt niet van rekenen. Het klinkt wel als veel. Zijn mond blijft van verbazing open staan. “Voedsel moet je toch opeten?” Bij de volgende hoek springt Victor van de wagen. Hij valt over een stapel kranten. Zijn benen steken recht omhoog. Met z’n neus ligt hij op een opengeslagen krant. |
Hoofdstuk 3Victor leest in de krant dat wij in Nederland net zoveel weggooien als in Afrika wordt geproduceerd aan eten. Dat kan toch niet waar zijn?
Victoria zegt altijd tegen de kinderen als zij hun bord niet leegeten: “de arme kindjes in Afrika zouden blij zijn met jouw eten.” Zou ze dit bedoelen? Victor gaat op zijn knieën zitten. Hij checkt of zijn neus er nog aan zit. Dan pakt hij de krant op en leest verder: Victor zegt hardop: “1/3e deel?” Hij rekent uit: “Dat is van 3 broodjes, 1 in de vuilnisbak. En van iedere 3 tomaten, 1.” Hij kijkt nog eens naar de vuilniszakken. Voor zijn ogen veranderen ze in een grote berg heerlijk eten.Victor krijgt ineens trek. Hij roept tegen de chauffeur “LUNCHTIJD”. De wagen stopt, knarsend en piepend. Ze staan vlak voor restaurant “Food King”. |
Hoofdstuk 4
'Na het eten kunnen we de vuilnisbakken van dit restaurant legen”, roept Victor enthousiast. De kok van het restaurant komt naar buiten.
Hij is groot en sterk en kijkt heel boos. Hij steekt dreigend een vleesmes vooruit. Victor en de chauffeur schrikken en stappen achteruit. “Wat moet dat, met mijn afval?” bromt de kok. Victor stottert: “We willen het restaurant afval meenemen om op de vuilstort te dumpen.” De kok bekijkt Victor en de chauffeur. Dan begint hij te snikken en vertelt: “Iedere avond maak ik heerlijk eten en veel blijft op de borden van de gasten liggen. Dat gaat in de vuilnisbak. Daar word ik verdrietig van.” |
Hoofdstuk 5Victor en de chauffeur naar binnen. In het restaurant is iets vreemds aan de hand. Niemand beweegt. Het is ijzig koud in het restaurant. Een harde wind loeit door de ruimte. Aan de baard van een meneer hangen ijspegels. De hand van een mevrouw hangt, gevuld met een worst, stijf in de lucht. Haar mond staat open. Een belangrijk uitziende man komt met zijn handen omhoog op Victor aflopen.“Wat moet ik doen?”, roept hij uit. Het is de baas van het restaurant en hij vertelt: “Alles is bevroren. De energie in het restaurant is al weken op.” “We krijgen geen energie meer, omdat we teveel eten weggooien. ”Met voedsel gooi je ook de energie weg die in de teelt, verpakking, transport, koeling en de bereiding van voedsel zit. Met 1 kilo weggegooid voedsel, gooi je 1,3 liter benzine weg.”
|
Hoofdstuk 6Dat is best zonde, vindt Victor, maar een heel restaurant in de kou? Victor besluit de restaurantbaas te helpen. Hij rijdt naar de rechtbank, waar Victoria vandaag zitting heeft. Victoria heeft altijd overal een oplossing voor. Bij de rechtbank aangekomen holt hij door de lange gang. Victor is zo in gedachten verzonken dat hij niet doorheeft dat hij nog een vuilniszak in zijn hand heeft. Hij ruikt de geur van rottend voedsel. “Bah, wat wordt hier vies gekookt! Ik ben blij dat ik hier niet hoef te eten” Victor zwaait de deur van de rechtzaal open. In de rechtszaal loopt de rechter naar zijn tafel om de zitting te beginnen. Victor ziet Victoria. Hij neemt een grote stap over de drempel. Dan struikelt hij. …
de vuilniszak vliegt met een boog de rechtszaal in. Victor maakt dat hij wegkomt. |
Hoofdstuk 7 Bij de uitgang aangekomen denkt Victor hard na. Hij moet iets bedenken. Victoria kan hem niet helpen. Ineens heeft hij een idee. Hij heeft gehoord over ‘Doggybags’:
Dat zijn zakjes waar je overgebleven eten in kunt laten doen. Dat kun je dan mee naar huis nemen. Victor scheurt met de vuilniswagen naar de fabriek. Daar koopt hij 1000 doggybags en rijdt terug. Hij belt de regering en zegt: “Restaurant de Meer gaat vanaf nu het overgebleven voedsel meegeven aan de gasten.” De regering antwoordt dat de stroom in het restaurant dan weer aan gaat. Victor vertelt het goede nieuws aan de restaurantbaas en loopt het restaurant binnen. Op iedere tafel zet hij een doggybag. In het restaurant begint men langzaam te ontdooien. De gasten blazen de ijspegels van hun neus. |
Hoofdstuk 8Als ze hun held Victor zien beginnen ze te klappen. Victor roept: “Vanaf nu gaan we het anders doen! We vragen in een restaurant om een doggybag, zodat we thuis lekker verder kunnen genieten.
”Hij zegt: “Mijn zakken zitten altijd vol zuivel, brood, groenten, fruit, sauzen, oliën en vetten. Dat zijn de producten die we het meeste weggooien en dat is niet nodig.” “Van melk, vla en yoghurt maken we milkshakes. Van brood maken we chocolade tosties. Van groenten maken we pizza en pastasaus. Van fruit maken we vers ijs.” “En …”, Victor haalt diep adem: “Daarmee besparen we per persoon 150 euro, elk jaar”! Iedereen juicht. Victor wordt opgetild en als een held door het restaurant gedragen. Op de drempel hoort hij nog net: “Wat kun je wel niet met 150 euro per jaar doen!” |
|
|
|